Zo lang er anti-queer geweld blijft plaatsvinden zijn de vrijwilligers van Roze in Blauw nodig. Roze in Blauw is het netwerk van de politie waar lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen, transgender- en intersekse personen (LHBTI+) die te maken krijgen met discriminatie, bedreiging, mishandeling of andere strafbare zaken gerelateerd aan hun seksuele oriëntatie of genderidentiteit melding kunnen doen. Naar de mening van de jury zijn de vrijwilligers van Roze in Blauw echte Roze Lieverdjes.
Archieven: Genomineerden
Post type candidate
Anthony Lamar Caupain (@nuevojesus) en Gerinio Triebel (@blackhermoine_) verzorgen sinds 2020 wekelijks een lach en een roze kijk op de verschillende actualiteiten in binnen – en buitenland, social issues en millenial drama in ‘ De blackest, queerest podcast van de lage landen’, zoals ze zichzelf afficheren, een aanrader! De jury nomineert deze enthousiaste podcasters met hun verfrissende blik voor het Roze Lieverdje.
Achter de strijdbare en extravagante dragqueen Jennifer Hopelezz gaat de bescheiden Richard Keldoulis schuil. Politiek activisme is Richard niet vreemd, zo strijd hij er al jaren voor om PrEP te laten vergoeden door de zorgverzekering. De gay-events die hij organiseerde stonden aan de basis van Club Church. Richard doet naar de mening van de jury mooi en belangrijk werk en is een echt Roze Lieverdje.
Het project Trans United kliniek van de organiserende initiatiefnemers Trans United Europe en de GGD Amsterdam heeft het leven van honderden trans personen in Amsterdam en Nederland veranderd. De Trans United kliniek voorziet in trans specifieke zorg, soa en hiv preventie, en recentelijk ook crisis nachtopvang voor dak of thuisloze trans personen, safe spaces voor trans personen, veelal met een migratie en of biculturele achtergrond, die niet in reguliere zorg terecht komen, bijvoorbeeld omdat ze ongedocumenteerd, onverzekerd en/of niet ingeschreven staan in Nederland. De jury draagt dit belangrijk initiatief van harte voor het Roze Lieverdje.
Veilige Haven biedt ondersteuning aan LHBTIQ+ mensen uit multicultureel Amsterdam en omstreken en LHBTIQ+ vluchtelingen die met hun homo-, biseksuele, lesbische of transgendergevoelens worstelen. In 2007 herkenden o.a. Schorer en het COC, de behoefte aan informatie en ontmoeting bij deze doelgroep, en namen het initiatief dat tot Veilige Haven. Inmiddels uitgevoerd door buurtteam Amsterdam Centrum vervult Veilige Haven al jarenlang een belangrijke rol voor biculturele LHBTIQ+-jongeren uit heel Amsterdam. De meeste maatschappelijk werkers van Veilige Haven behoren zelf tot de bi-culturele LHBTI+ community en zijn naar mening van de jury echte Roze Lieverdjes.
Waar Hans bij betrokken is. De vraag is waar hij niet bij betrokken is. Hij begon al jong bij de LHBTI-omroep van Amsterdam, zijn cv lijkt vervolgens wel een opsomming van alle gay evenementen in 020. Hij is een drijvende kracht achter de PrideWalk, tegenwoordig het officiële startschot van de Amsterdam Pride, en organiseerde recentelijk nog een regenboogconcert om geld op te halen voor dakloze LHBTI+jongeren. Momenteel werkt hij aan de oprichting van een gespecialiseerde hate-crime unit bij de politie. Onder andere dan, want Hans doet nooit slechts één ding in Amsterdam.
Uit de voordracht: “In tijden heb ik niet iemand gezien en gekend die zich zo inzet voor de LHBTI+ gemeenschap. Of het nu gaat om de Pride Walk, het regenboogconcert in de Westerkerk voor dakloze jongeren of zijn aanwezigheid bij Prides in landen als Georgië, waar homorechten onder druk staan: Hans steekt er zoveel tijd in en heeft er zoveel passie voor. Waar oneerlijkheid is steekt Hans een helpende hand uit. Bij grote projecten, maar ook voor kleinere projecten zal hij je altijd helpen en voor je klaar staan. Als hij er is geeft hij je ook echt steun en kracht. Hij stelt je gerust en maakt de situatie altijd een stukje beter. Als er iemand het roze lieverdje verdiend is hij het wel.”
Adrie ondervond als trans vrouw en arts aan de lijve met welke discriminatie en pesterijen je als trans persoon te maken kunt krijgen. Ze begon samen met haar partner de eigen artsenpraktijk Elegabulus. Naast haar reguliere werk als arts biedt ze al jaren op vrijwillige basis laagdrempelige transgenderzorg, hormonen en basiszorg aan onder andere (ongedocumenteerde) vluchtelingen, sekswerkers en daklozen. Daarmee ondersteunt ze een groep Amsterdammers die nergens anders naartoe kunnen.
Uit de voordracht: “Als arts van de trans kliniek helpt Adrie nu al een aantal jaar veel mensen uitzichtloze situaties. Mensen die geen toegang hebben tot reguliere trans zorg, zoals vluchtelingen en ongedocumenteerde migranten. Samen met het team verhoogt ze voor hen de kwaliteit van leven. Uitzichtloze situaties veranderde ze in hoopvolle levensverwachtingen. Ondanks de uitsluiting en het pesten wat zij zelf als trans vrouw en arts geregeld op haar reguliere werk heeft ervaren, vecht zij tomeloos voor het geluk en de gezondheid van trans mensen in Amsterdam daarom willen wij Adrie graag nomineren voor het Roze Lieverdje.”
Peter vertelt over homoseksualiteit. Op scholen, in de moskee en op straat. Als docent inspireert hij zijn eigen leerlingen, én die op ander scholen. In zijn eigen wijk organiseert hij straatfeesten en barbecues. En Peter verbindt. Dwars door religies, culturen, leeftijden en alle letters in LHBTIQ+ heen spreekt hij met mensen en laat hij mensen met elkaar in gesprek gaan. Doorgaan, niet opgeven is daarbij zijn credo. Uitgescholden, bedreigd; Peter blijft succesvol adresseren en aansluiten en verbinden in Amsterdam.
Uit de voordracht: “Peter verzorgt jaarlijks talloze gastlessen op scholen over zijn homoseksualiteit Want deze docent wil niet dat zijn leerlingen de uitsluiting en discriminatie meemaken die hij vroeger moest doorstaan. Dat doet hij niet alleen op scholen. Ook in zijn eigen buurt, waar hij jarenlang met schelden en bedreigingen te maken had, gaat hij het gesprek aan met de vaders in de moskee en de mensen in de wijk. Als een ware verbinder weet hij verschillen te overbruggen en mensen bij elkaar te brengen.”
Alejandra kijkt om naar anderen, ook al werd er jaren niet naar haar om gekeken. Tot ze in 2015 naar Nederland vluchtte bestond haar leven in Mexico en de VS uit geweld, misbruik en transfobie. In Nederland steekt ze de handen uit de mouwen. Eerst in het AZC en nu in Amsterdam. Ze organiseert zich een slag in de rondte voor de verbetering van de levens van trans personen, en speciaal die trans personen van kleur – met of zonder papieren. En dat terwijl ze zelf nog steeds niet weet of ze in Nederland mag blijven.
Uit de voordracht: “Vanaf het moment dat Alejandra in Nederland asiel aanvroeg heeft ze zich ingezet om de positie van trans personen, en specifiek voor trans vrouwen van kleur, te verbeteren. Of ze nu een symposium over trans identiteit organiseert, onderzoek doet voor een rapport over de leefwereld van biculturele trans personen, of een taalhuis opzet voor trans vluchtelingen en ongedocumenteerde migranten gaat. De bijdrage die Alejandra levert aan het welzijn van de bi culturele trans gemeenschap in Amsterdam is van onschatbare waarde. Dat ze dit allemaal doet terwijl ze zelf ongedocumenteerd is, maakt het extra bijzonder.”
Uit het juryrapport: De jury roemt de veelzijdigheid van Pieter – ‘queer, antiracistisch en performancekunstenaar’ – maar één ding springt er echt uit: haar activisme. Voorzitter Dolly Bellefleur benadrukt bovendien de lol die Pieter meebrengt in haar werk. “Zoals bij haar queer dancehall-feest Pon Di Pride.”
Queer, antiracistisch en performancekunstenaar. Naomie is het allemaal. Maar misschien is ze wel het meest een activist. Waarbij ze de lol in het activisme binnen de zwarte LHBTIQ+ -gemeenschap belangrijk vindt. Zoals bij haar queer dancehall-feest Pon Di Pride. Naomi organiseerde verschillende demonstraties en is mede-oprichter van ‘Black Queer & Trans Resistance NL’.
Uit de voordracht: “Naomie Pieter heeft met haar initiatief Pon di pride een safe space gecreëerd voor zwarte mensen van kleur. Een plek LGBTQAI+ hand en hand met elkaar de verbinding maken en zich vrij voelen. Een plek waar je met elkaar in gesprek kan gaan over veiligheid en expressie. Een plek waar je jezelf kan zijn. Haar jarenlange inzet voor niet alleen de LHBTIQ+ gemeenschap maar ook de zwarte en gekleurde gemeenschap is bewonderingswaardig te noemen. Voor mijn generatie en de jongere generatie is haar durf, energie, medeleven en passie een inspiratie en motivatie om door en mee te blijven strijden tegen onrechtvaardigheid tegen de mensheid.”