Toen Willemijn van Drie en haar vrouw in 2016 tijdens Pride aan hun woning aan de Churchilllaan in Amsterdam-Zuid de regenboogvlag uithingen, waren ze de eersten in de straat. Drie jaar later werd de Pridevlag van een buurman, die hun voorbeeld volgde, van de muur gerukt. Willemijn liet het er niet bij zitten en vroeg een aantal buurtbewoners uit solidariteit ook regenboogvlaggen op te hangen. Jaarlijks werd hier tijdens Pride massaal gehoor aan gegeven, en namen buurtbewoners het risico dat ook hun vlaggen vernield zouden worden op de koop toe. Daarnaast werd de start van Pride voor de buurt gevierd met de ‘Roze-Koeken-Party’, waartoe Willemijn ook het initiatief nam. Als dank voor alle steun en solidariteit. Die informele bijeenkomsten, gewoon buiten voor de deur van Willemijn, met koffie, thee en roze koeken werkten ook heel verbindend tussen de bewoners van de anonieme Churchilllaan. Elk jaar werd er af en toe door vandalen een vlag vernield, maar het bleef bij incidenten.
Tot afgelopen jaar, toen bij een Amerikaans stel de vlag, die ze in juni uithingen, in brand werd gestoken. Zelf zegt Willemijn daarover dat het heel bedreigend voelde, maar ook als ‘the limit’.
Ze vroeg haar buren om dat weekend ook hun vlaggen op te hangen, uit solidariteit met de buurmannen. Dat deden ze. Maar de volgende ochtend al lagen er drie vlaggenstokken gebroken op de grond.
Dit maakte Willemijn en haar straatgenoten alleen maar strijdbaarder. Steeds meer vlaggen gingen uit, voor buren werden gratis vlaggen geregeld en met behulp van een buurman werden tientallen stokhouders in de gevels geschroefd. Uiteindelijk hingen er wel tachtig vlaggen aan het eind van de Churchilllaan. Maar de vernielingen gingen door. Zelfs tijdens de viering van de Roze-Koeken-Party werden er in de buurt vlaggen vernield en stokken gebroken. In totaal tot achttien maal aan toe.
Maar Willemijn zet door, of zoals ze zegt:’ Ik vind dat je moedig moet zijn, dat zijn mensen voor ons ook geweest. Zonder hen hadden mijn vrouw en ik nooit kunnen trouwen. We moeten zichtbaar zijn, anders verdwijnen we. Als we als queer mensen in onze schulp kruipen lijken we steeds meer een uitzondering, steeds ongewoner en daardoor steeds kwetsbaarder. Dus laten we strijdbaar zijn. Onze angst opzij zetten. Voor de liefde. Want daar gaat het om.’ De plannen voor komende Pride zijn alweer in de maak. Meer vlaggen in plaats van minder. De jury nomineert Willemijn van harte voor het Roze Lieverdje 2024.
