Ana Paula spant zich al jaren in voor een groep die vaak vergeten wordt: bi-culturele transgenders. De van oorsprong Braziliaanse activiste en ambassadeur van Trans United organiseert talloze bijeenkomsten en workshops voor transvrouwen en – mannen en stond twee jaar geleden aan de wieg van de eerste transboot tijdens de Amsterdam Pride.
Zij was een van de initiatiefnemers van de verkenning “Bi-culturele transgenders in de Amsterdamse samenleving”, het eerste serieuze onderzoek naar deze gemarginaliseerd groep binnen de LHTBQI+ -gemeenschap. In 2017 was zij een van de ambassadeurs van de Amsterdam Pride, in 2018 hoopt ze de volgende stap te zetten ter verbetering van de positie van bi-culturele transgenders. Ze staat namelijk namens BIJ1 op de kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen!
“Gepassioneerd, strijdlustig en gedreven. Ana Paula laat zich door niets en niemand stoppen in haar doel: het verbeteren van de positie van deze kwetsbare groep.”
Interview
‘Ik wil dat transgenders gezien worden als mensen’
‘In mijn vaderland wordt elke drie dagen een transgender vermoord. Daarom was ik daar, in Brazilië, niet veilig. Sinds vier jaar woon ik in Nederland. Al snel merkte ik dat ook hier nog een hoop moet gebeuren voor de acceptatie van (biculturele) transgenders.’
‘Al van kinds af aan voelde ik dat ik anders was dan andere kinderen. Maar het verschil kon ik niet duiden. Toen ik twaalf was ontdekte ik dat ik me aangetrokken voelde tot mannen. Pas later, op mijn veertiende, viel alles op zijn plek. Ik ontmoette een transvrouw en wist meteen: dit ben ik ook. Ik ben een meisje in een jongenslichaam. Vanaf toen heb ik mijn haar niet meer geknipt.
In Brazilië heerst een groot taboe op transseksualiteit, maar toch besloot ik meteen open te zijn tegen anderen. Thuis, tegen mijn familie en vrienden en op school. In mijn vaderland voelde ik me niet veilig, dus op mijn twintigste besloot ik naar Italië te verhuizen. Daar verkocht ik mijn lichaam om rond te komen. Het was voor mij één van de weinige kansen op een beter leven.’
Strijden tegen onzichtbaarheid
‘De liefde bracht me vier jaar geleden naar Nederland. Eenmaal hier ging ik meteen op zoek naar andere transgenders. Maar in de gay-community vond ik maandenlang niemand. Ik was verdrietig, en dacht: waar zijn mijn mensen? Uiteindelijk vond ik via vrijwilligerswerk voor COC Amsterdam de biculturele transgendergemeenschap.
Dat het zo moeilijk was om gelijken te vinden, deed me pijn. Maar het inspireerde me ook om in actie te komen. Ik moest iets doen aan onze onzichtbaarheid en aan het gebrek aan aandacht voor onze gemeenschap. Want ook hier in Nederland moet nog een hoop gebeuren. Ook hier voel ik me niet altijd veilig. In sommige Amsterdamse buurten durf ik niet alleen over straat.’
Gezien en gerespecteerd
‘Iedereen binnen de transgendergemeenschap inspireert me, en is daarom mijn Roze Lieverdje. Dagelijks moeten we vechten voor onze acceptatie. En dat kunnen we alleen samen. Dat ik genomineerd ben, vind ik bijzonder. Het betekent dat mijn werk en onze mensen zichtbaar zijn.
Ik droom ervan dat er nog meer aandacht voor ons is en dat we worden gezien en gerespecteerd als mensen. Ik wil transgenders zien in de supermarkt, als politieagent, als dokter en op tv. Ik wil ze overal zien. En tegelijkertijd ben ik erg trots op wat we al hebben bereikt.’