Alejandra kijkt om naar anderen, ook al werd er jaren niet naar haar om gekeken. Tot ze in 2015 naar Nederland vluchtte bestond haar leven in Mexico en de VS uit geweld, misbruik en transfobie. In Nederland steekt ze de handen uit de mouwen. Eerst in het AZC en nu in Amsterdam. Ze organiseert zich een slag in de rondte voor de verbetering van de levens van trans personen, en speciaal die trans personen van kleur – met of zonder papieren. En dat terwijl ze zelf nog steeds niet weet of ze in Nederland mag blijven.
Uit de voordracht: “Vanaf het moment dat Alejandra in Nederland asiel aanvroeg heeft ze zich ingezet om de positie van trans personen, en specifiek voor trans vrouwen van kleur, te verbeteren. Of ze nu een symposium over trans identiteit organiseert, onderzoek doet voor een rapport over de leefwereld van biculturele trans personen, of een taalhuis opzet voor trans vluchtelingen en ongedocumenteerde migranten gaat. De bijdrage die Alejandra levert aan het welzijn van de bi culturele trans gemeenschap in Amsterdam is van onschatbare waarde. Dat ze dit allemaal doet terwijl ze zelf ongedocumenteerd is, maakt het extra bijzonder.”